Περιοχή Βενεράτου-Προφήτη Ηλία
Ο Arthur Evans στις αρχές του 20ου αι., εντόπισε λείψανα κτιρίων και λείψανα τάφων πολύ κοντά στο ερειπωμένο χωριό Πύργος και δίπλα σε μία πηγή, όπως αναφέρει. Οι τάφοι περιείχαν πήλινες λάρνακες και άλλα ευρήματα, όπως χάνδρες από κορνήλιο, αμέθυστο και φαγεντιανή, τα οποία χρονολογούνται στην ΥΜ Ι περίοδο, ενώ σύμφωνα πάλι με τον ίδιο από εδώ περνούσε και ο αρχαίος μινωικός δρόμος που ένωνε τη βόρεια Κρήτη με τη νότια.
O Evans δεν καθορίζει με ακρίβεια τη θέση, αλλά εντοπίζει αρχαία κτίρια και ανασκάπτει Υστερομινωικό Ι τάφο με τα παραπάνω ευρήματα, δίπλα σε ορατά τότε τμήματα της αρχαίας διάβασης. Φαίνεται πάντως ότι ο μινωικός δρόμος ακολουθούσε εν πολλοίς την ίδια διαδρομή που ακολουθούσαν οι ταξιδιώτες και για τα επόμενα εκατοντάδες χρόνια μέχρι τα μέσα του 20ου αι., όταν έγινε η νέα χάραξη του σημαντικού για την οικονομία και επικοινωνία πολυσύχναστου αυτού δρόμου. Είναι επόμενο φυσικά η περιοχή να κατοικείτο συστηματικά και κατά τη μινωική περίοδο, ενώ σήμερα έχουν εντοπιστεί πολλές θέσεις που όμως δεν έχουν ερευνηθεί σημαντικά. Στη θέση «Στου Βαθειά» και σε λόφο που δεσπόζει πάνω στον αρχαίο μινωικό δρόμο έχει εντοπιστεί βραχώδες στέγασμα με ομάδα αγγείων πρωτομινωικών χρόνων (3200-2100 π.Χ.), καθώς επίσης Μεσομινωικός ΙΙΙ – Υστερομινωικός Ι οικισμός (1700-1450 π.Χ.) και Υστερομινωικοί ΙΙΙ τάφοι (1400-1100 π.Χ.).