Περιοχή Αγίου Αντωνίου.
Η περιοχή γύρω από τον Άγιο Αντώνιο φαίνεται ότι είχε κατοικηθεί ήδη κατά την προϊστορική εποχή, ενώ συνέχισε να αποτελεί πόλο έλξης και κατά τα επόμενα ιστορικά χρόνια. Την αρχαία κατοίκηση υποδηλώνει και το αρχαιοελληνικό τοπωνύμιο της περιοχής.
Αμέσως δυτικά του Αγίου Αντωνίου έχει βρεθεί κεραμική μετανακτορικών χρόνων αναμιγμένη με οστά αλλά και με όστρακα μεταγενέστερων περιόδων. Επίσης στις πλαγιές και στην ισόπεδη κορυφή, όπου βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος, υπάρχουν διάσπαρτα όστρακα αγγείων διαφόρων ιστορικών περιόδων καθώς και ερείπια αρχαίων κτισμάτων και λαξεύματα. Με αυτά τα δεδομένα μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι στις πλαγιές του υψώματος υπήρξε μινωική -μετανακτορική- εγκατάσταση, ενώ ολόκληρο το ύψωμα κατοικήθηκε έντονα από την αρχαϊκή έως και την ελληνιστική εποχή (7ος – 1ος αι. π.Χ.). Η διευκρίνιση της χρονολόγησης και φυσικά της φύσης της κατοίκησης ή της χρήσης του χώρου μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο μετά από ανασκαφική έρευνα και μελέτη των ευρημάτων. Ευρήματα τέλος αναφέρονται από τη θέση «Γυψοκεφάλα», όπου έχει εντοπιστεί επιφανειακά κεραμική Υστερομινωικών χρόνων, ενώ μετά από κατάσχεση παραδόθηκαν στην ΚΓ΄ ΕΠΚΑ αγγεία από πρωτογεωμετρικό τάφο (10ος-9ος αι. π.Χ.). Ο τάφος φέρεται ότι βρέθηκε στην ευρύτερη περιοχή του Βενεράτου, χωρίς όμως να είναι γνωστή η ακριβής θέση του. Τέλος, αναφέρεται η ανεύρεση λίθινης πλάκας ελαιοπιεστηρίου ρωμαϊκών χρόνων επίσης από το Βενεράτο.
